9. „Frustrujace niepewnosci”

Rozdział z dedykacją dla Natalii.
Ty dobrze wiesz za co i dlaczego:)

I chociaż nie jest ani trochę tak wyjątkowy jaki powinien, to mam nadzieję, że ci się choć odrobinę spodoba ;D
___________________________________________

Po zgryźliwych uwagach wymienionych z Potter’em stwierdziłam, że klimat tej imprezy mi nie odpowiada, rzecz jasna nie ze względu na towarzystwo, ale huk i zamieszanie jaki ono wokół siebie robiło. Poza tym byłam zmęczona krążeniem po Hogsmeade, w końcu przeżycie z Syriuszem prawie całego dnia było nie małym wyczynem. Udałam się więc do biblioteki, by znaleźć tam wszystkie książki potrzebne mi w następnym dniu do nauki i napisania wypracowań. Zajęło to dłuższą chwilę i z pewnością zostałabym tam dłużej gdyby było choć odrobinę wcześniej. Na powrót do dormitorium wybrałam okrężną drogę, później w myślach przeklinając mój „genialny” pomysł.

- Gdzie byłaś? – spytał Syriusz, kiedy tylko pojawiłam się w pokoju wspólnym.

- W bibliotece – odpowiedziałam, na dowód podnosząc na wysokość twarzy egzemplarz  „Wybitnych osiągnięć w czarowaniu”, który nie zmieścił się już w mojej torbie.

- W bibliotece? – spojrzał na mnie tak, jakbym przed chwilą powiedziała, że co najmniej kąpałam się z hipogryfem.

- Tak – odrzekłam powoli, przeciągając środkową literę. - To takie pomieszczenie gdzie można znaleźć wiele książek. Jeśli choć na chwilę się skupisz i pierwszy raz w życiu ruszysz głową, to może nawet zdasz sobie sprawę z tego, że istnieje coś takiego w naszej szkole.

- Wyobraź sobie… - ale już nie dosłyszałam, co mam sobie wyobrazić.

Nie wiem skąd wzięła się ta dziewczyna, ale jak wygłodniałe zwierze rzuciła się na Black’a popychając go na ścianę i całując. Zamarłam przyglądając się tej scenie z lekkim niedowierzaniem i pewnego rodzaju irytacją.

- Co... Co t-ty robisz? – zapytał między pocałunkami i położył ręce na jej ramionach, odpychając blondynkę nieco brutalnie.

- Kto jak kto, Black, ale ty chyba powinieneś wiedzieć – wymruczała odsuwając się niechętnie.

- Cholera, Emily ile razy mam ci powtarzać, że między nami koniec? – prychnął, obrzucając ją pogardliwym spojrzeniem.

- Ale… Ja myślałam… - wykrztusiła zawiedziona i spojrzała na niego błagalnie. Jej ciemne oczy momentalnie napełniły się łzami.

- Źle myślałaś – odparł szorstko.

***

Weszłam z Lily i Agnes do Wielkiej Sali, po czym zajęłyśmy miejsce przy stole Gryffindoru. Nieprzytomnym wzrokiem wpatrywałam się w pusty talerz czując, że jakaś dziwna, magnetyczna siła przyciąga ku niemu moją głowę. Aby uniknąć tego, pewnie niezbyt przyjemnego zderzenia, podparłam ją, przykładając pięść do policzka. W końcu przetarłam dłońmi oczy i spojrzałam na zegar wskazujący kilka minut po godzinie ósmej. Chwilę później do sali wleciało mnóstwo sów, które zaczęły krążyć na stołami z listami i paczuszkami, poszukując ich adresatów. Przed Agnes wylądował Prorok Codzienny.

- Coś ciekawego? – zapytałam, kiedy zobaczyłam jej zaskoczoną minę.

- Trzymaj – powiedziała podając mi gazetę.

Wzięłam ją do rąk i od razu w oczy rzucił mi się wielki nagłówek: Kolejne ataki w Londynie. Zaczęłam czytać:

Wczoraj, w późnych godzinach wieczornych doszło do masowych napaści na czarodziejów. Grupa aurorów wezwana przez Ministerstwo Magii ustaliła, że sprawcy ataków posługiwali się czarną magią, a ich ofiary pochodziły wyłącznie z rodzin mugolskich. Troje poszkodowanych przebywa obecnie w szpitalu św. Munga. Minister zapewnia, że aurorzy są już na tropie złoczyńców.

- Ta, jasne. Oni zawsze są „na tropie”… Aż strach wracać do domu – mruknęłam oddając gazetę jej właścicielce.

- Racja, gdzie jak gdzie, ale tutaj jest bezpiecznie – przyznała Agnes.

- No chyba, że się spotyka zrozpaczone puchonki.

Lily zaśmiała się słysząc te słowa.

- Daj spokój… Pewnie myślała, że coś między wami jest.

- Bo jest. Beznadziejna przepaść intelektualna – stwierdziłam uśmiechając się pod nosem.

***

Wchodząc do dormitorium usłyszałam cichy szloch. Katie siedziała na łóżku z podkulonymi nogami i twarzą ukrytą w dłoniach. Podeszłam do niej nie mogąc nic z siebie wykrztusić. Usiadłam obok kładąc rękę na jej ramieniu.

- Katie…

- Dlaczego on mi to robi… - wyszeptała łkając jeszcze bardziej, co spowodowało, że z trudem łapała oddech. – Dlaczego mnie ig… Ig-gnoruje?

***

Na ziemie zaczęła spadać niezliczona ilość kropel chłodnego deszczu. Za oknem rozbłysła pierwsza błyskawica, przecinając ciemnogranatowe niebo nad zamkiem. Uwielbiałam taką pogodę, choć zwykle wprawiała mnie w głęboką zadumę i melancholię.  Siedząc w bibliotece, która ze względu na ciężki rok przygotowujący do SUMów stała się – zaraz po dormitorium - najczęściej uczęszczanym przeze mnie miejscem, nie potrafiłam się na niczym skupić.  Mój wzrok płynnie przesuwał się po stronnicach książki do obrony przed czarną magią, ale myśli krążyły w zupełnie innym kierunku. Ciągle miałam przed oczami obraz z ostatniego wieczoru. Drobną, niepozorną blondynkę rzucającą się z impetem na Syriusza.

Wiedziałam, że nie mam prawa do takiego myślenia. Nie mogłam być o niego zazdrosna, w końcu był jednak moim przyjacielem, mimo tych wszystkich kłótni i obelg, które przez ostatnie lata kierowałam w jego stronę. A jednak coś we mnie pękło. Z dnia na dzień zaczęłam zdawać sobie sprawę z tego jak bardzo mi na nim zależy. Tam, w Hogsmeade pokazał, że prawdziwy Syriusz różni się od tego, którego sama wykreowałam w swojej wyobraźni.

- Jesteś tu? – dopiero teraz zauważyłam dłonie Lily, machające mi przed oczami.

- A, tak. Zamyśliłam się – odparłam prostując się na krześle.

Rudowłosa przyglądała mi się uważnie, jakby obawiała się, że coś jest nie w porządku. Usiadła obok zaglądając do leżącej przede mną książki.

- Nauczyłaś się czegoś? – zapytała po chwili.

Zastanawiałam się nad odpowiedzią. Czego nauczyłam się prócz tego, że moje uczucia co do Black’a zaczynają wydawać się mi samej dziwne? No cóż, po pierwsze nie wiedziałam dokładnie, kiedy to się zaczęło. Po drugie, te uczucia były na tyle spontaniczne, że momentami wątpiłam w ich autentyczność, a po trzecie…

- Cicho – mruknęłam, starając się jak najszybciej wyrzucić Black’a z moich myśli. – Lepiej powiedz, co zamierzasz zrobić z James’em.

- No cóż – zaczęła, momentalnie się czerwieniąc. – Chyba nic nie mogę zrobić.

___________________________________________

Nie wiem, kiedy pojawi się kolejny rozdział, ale zdradzę, że powinno być w nim dużo Luniaczka ;D