2. „Lily, uratuję cię!”.

Rano razem z Lily zeszłyśmy do zapełnionej uczniami wielkiej sali, gdzie od Remusa dostałyśmy obowiązujące nas w tym roku plany zajęć. Zaraz po śniadaniu udałyśmy się na pierwszą lekcję, którą zgodnie z nim była transmutacja. Profesor McGonagall zaczęła od poinformowania nas, że w tym roku oczekuje od nas wielkiego zaangażowania, bo będzie wiele trudnych tematów do omówienia i dużo do zapamiętania.

- Przypominam wam, że transmutacja jest jedną z najbardziej złożonych i  niebezpiecznych dziedzin magii. Obiecuję, że każdy kto będzie mi przeszkadzał opuści klasę i już więcej do niej nie wróci – powiedziała, zaczynając tym wstęp do dłuższej przemowy na temat SUMów, czyli egzaminów, które mieliśmy zaliczać pod koniec tego roku w Hogwarcie.

 Po jej wysłuchaniu rozpoczęliśmy od powtórzenia kilku teoretycznych zagadnień, jednak co chwilę można było usłyszeć śmiech dobiegający z końca sali. Potter i Black, siedzący w ostatniej ławce środkowego rzędu, wyraźnie nie nie próżnowali i z pewnością obmyślali jaki kawał zrobiłby odpowiednie wrażenie na sam początek roku. Spojrzenia uczniów ciągle kierowane były z zaciekawieniem w ich stronę.
- Panowie, ostrzegam. Zaraz was rozsadzę – powiedziała prof. McGonagall lekko podnosząc głos.

Rzeczywiście umilkli, niestety jak można było przewidzieć - nie trwało to długo. Minęło może pięć minut i znów rozległ się donośny śmiech, który chłopcy nieskutecznie próbowali stłumić.

- Dosyć tego! Sheppard usiądziesz z Blackiem, panna Evans idzie do Pottera. No, szybciej nie mamy nieograniczonej liczby czasu.

No nie! Tylko tego mi jeszcze brakowało, by siedzieć z Blackiem przy jednym stoliku. Nie miałam jednak szans na przekonanie McGonagall bym została na miejscu więc posłusznie wykonałam jej polecenie, wymieniając przy tym z Lily zażenowane spojrzenia.

- Wiesz, Shanti… Traktuje cie jak potencjalną kandydatkę na moją dziewczynę – odezwał się po chwili Syriusz, kiedy tylko zajęłam miejsce obok niego.

Prychnęłam nie patrząc nawet w jego stronę. Zajęłam się pisaniem dyktowanych przez profesorkę słów, które wydały mi się o wiele ciekawsze niż konwersacja z Black’iem.

- Czasem mam wrażenie, że ci się nawet nie podobam – rzucił.

- Co ty nie powiesz? – zakpiłam.

Byłam zła. Nigdy nie darzyłam tego chłopaka sympatią, głównie przez jego zachowanie. Te wszystkie dowcipy i ataki na Snape’a… Wcale mi to nie imponowało, wręcz przeciwnie. Zawsze stałam po stronie Ślizgona. Zresztą pan Black podrywał wszystkie dziewczyny w Hogwarcie, nic dziwnego, że do mnie też zwracał się w taki sposób.

- Myślałam o mnie w czasie wakacji? – zapytał.

- Nie… Tak – wydukałam zirytowana nie bardzo zastanawiając się nad odpowiedzią.

- To znaczy?

- Nie wiem – warknęłam podniesionym głosem tak, że wszystkie spojrzenia zwrócone były teraz w moją stronę. Nie umknęło to też uwadze McGonagall, która przechadzała się pomiędzy stolikami opowiadając o jakimś słynnym czarodzieju.

- Panno Sheppard, nie wiem co się z tobą dzieje, ale jeszcze chwila i odejmę wam obojgu punkty. W tym roku zdajecie SUMY i nie dopuszczę takiego zachowania na moich lekcjach – powiedziała przystając na chwilę po czym znów wróciła do swojej historii.

***

Po transmutacji, historii magii, wróżbiarstwie oraz starożytnych runach miałam chwilę wolną od zajęć. Kiedy tylko razem z Lily zjadłyśmy obiad poszłyśmy na błonie.

- W sobotę jest wyjście do Hogsmeade – poinformowała mnie rudowłosa.

- Świetnie, przyda się trochę rozrywki – ucieszyłam się na samo wspomnienie magicznej wioski.

- Ledwo zaczął się rok szkolny, a ty już myślisz o rozrywce? Mów kim jesteś i co zrobiłaś z Shanti! – zaśmiała się.

Usiadłyśmy nad jeziorem, którego błękitna tafla szeroko się rozciągała. Wpatrywałam się w piękne, górskie krajobrazy. Lubiłam to miejsce, szczególnie gdy byłam sama. Otoczenie sprawiało, że było wręcz idealne do przemyśleń. Czułam lekki wiatr we włosach i na swoich policzkach. Nie było ani za ciepło, ani za chłodno. Idealnie.

- Hej – Lily szturchnęła mnie lekko. – O czym myślisz?

- O wszystkim i o niczym – odparłam odgarniając grzywkę nachodzącą mi na oczy.

- To znaczy? – dopytywała się.

Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo nagle usłyszałyśmy dziwne trzaski i szmery. Odwróciłam się, jednak nikogo ani niczego nie zauważyłam. Żadna z nas się nie odezwała, spojrzałyśmy tylko na siebie pytająco. Szmer się powtórzył. Powoli podniosłyśmy się z miejsca gdy nagle tajemnicza siła pchnęła zielonooką dziewczynę do wody.

- Lilka! – krzyknęłam przerażona. Nie widziałam dokładnie jak to się stało, ale byłam pewna, że rudowłosa się nie poślizgnęła, a nikogo oprócz nas tutaj nie było. – Nic ci nie jest?

- Lily, uratuję cię! – rozległ się znajomy głos. James Potter biegł w stronę jeziora z lekkim, tajemniczym uśmiechem. – Tylko spokojnie!

Już wiedziałam kto za tym stoi, lecz w głowie ciągle miałam pytanie: jak to się stało? Dziewczyna była wyraźnie podirytowana. Czarnowłosy wszedł do jeziora podając rękę rudej, ta jednak pchnęła go tak, że James zachwiał się i przewrócił.

- Skarbie… - Potter był w lekkim szoku. Podniósł się i wyszedł za rudą na brzeg.

Nie wytrzymała. Jej ręka prędko wylądowała na jego policzku. Chłopak nie zdążył się odsunąć. Patrzył teraz na swoją ukochaną z smutkiem i niedowierzaniem. Widać było, że nie oczekiwał takiej reakcji. Mógł teraz patrzeć tylko jak się oddala.

- Lily! – zawołałam za nią, jednak ta nie reagowała. – Widzisz co narobiłeś? – posłałam Rogaczowi groźne spojrzenie.

- Przecież wiesz, że nie chciałem żeby tak wyszło, ale skoro tu już jesteśmy sami to chciałbym z tobą porozmawiać – rzekł James poważnym tonem.

- O czym? – zapytałam zaniepokojona. Rzadko kiedy miałam okazję sama z nim rozmawiać. Zazwyczaj przebywaliśmy w szerszym gronie, a i nawet wtedy mało się do siebie odzywaliśmy. Poza tym chciałam pobiec za Lilką.

Ruszyliśmy razem w kierunku zamku.

- Syriusz się o ciebie martwi – powiedział. – Stwierdził, że ciągle jesteś jakaś zła i smutna.

- Syriusz martwi się o mnie? – powtórzyłam kpiącym tonem. – Ocenia mnie na podstawie dwóch dni, tak?

- Nie… To znaczy tak… Ale z tego co widzę ma racje. Powinnaś z nim porozmawiać, mu bardzo na tobie zależy – odrzekł. Czułam, że uważnie mi się przygląda.

- Jakbyś nie zauważył mu zależy na każdej dziewczynie. Gdyby nie to, że ja i Remus się przyjaźnimy w życiu bym się do niego dobrowolnie nie odezwała –stwierdziłam.

- Nie mów tak, wcale nie… On się bardzo zmienił w ostatnim czasie.

W tym momencie próbowałam się opanować i nie zaśmiać, jednak nie do końca mi się to udało.

- Prosił cie żebyś mnie przekonał co do niego, prawda? – spytałam chcąc się upewnić co do słuszności moich myśli.

- Prawda – zgodził się ze mną.

Westchnęłam po czym zapytałam:

- Dlaczego sam tego nie zrobi?

- Bo wie, że i tak nie chciałabyś z nim rozmawiać – wymamrotał.

- Dziwi się? – spojrzałam na niego ze zdumieniem.

- Ja też się dziwie…

- O co ci chodzi?

- Tylko i wyłącznie o to, że możesz się mylić.

- To, że pół Hogwartu się w nim kocha to nie znaczy, że ja też – powiedziałam podirytowana już tą całą rozmową i przyspieszyłam kroku, by zostawić Potter’a w tyle.

***

Siedziałam w bibliotece, przy dużym oknie próbując wgłębić się w lekturę Przewodnika po magii średniowiecznej. Ogromne pomieszczenie, zapełnione regałami z książkami znajdowało się na piątym piętrze, skąd rozciągały się wspaniałe widoki. Poszłam tam sama by uporać się z natłokiem myśli. Nie czułam nic do Syriusza, to było pewne. Niezbyt go lubiłam, ale nie pałałam znów do niego taką nienawiścią jak mogłoby się czasem wydawać. Po prostu był mi obojętny.

Ale czy to możliwe, że rzeczywiście on poczuł cos do mnie? Ten Black, który ciągle tylko popisywał się przed dziewczynami oczekując uwielbienia? Ten, który w ubiegłym roku wciąż zmieniał co do nich zdanie? Nie, to nie jest możliwe. Pewnie teraz siedzą sobie w dormitorium i ze mnie żartują.

- Tak myślałem, że cie tu znajdę.

Podniosłam głowę, którą przed chwilą podpierałam ręką. Nade mną stał Remus ze stosem ksiąg w rękach.

- Ta chyba należy do ciebie? – uśmiechnął się lekko podając mi podręcznik z wróżbiarstwa.

Skinęłam głową i położyłam książkę na stoliku przed sobą. Blondyn wyglądał na tak samo zmęczonego jak wtedy w pociągu. Wydawało mi się też, że zobaczyłam zadrapanie na jego ręce, ale nie byłam pewna czy mi się nie przywidziało.

- Dzięki, zupełnie zapomniałam…

- Nie ma za co – odparł po czym usiadł obok mnie. Nasze spojrzenia na chwilę się spotkały.

- Tęskniłem za tobą – powiedział po chwili tak cicho, jakby bał się, że ktoś nas usłyszy.

Nieśmiało położył swoją dłoń na mojej, głaszcząc ją delikatnie. Na jego ustach pojawił się uśmiech, lecz zaniepokoił mnie zauważalny smutek w jego oczach. Zupełnie nie wiedziałam co  i czy w ogóle powiedzieć. Byłam trochę zdezorientowana tą całą sytuacją. Czułam, że chłopak chce ze mną o czymś porozmawiać, ale nie byłam pewna czy zrobi to w tym momencie.

- Ja również za tobą tęskniłam – wymamrotałam w końcu spuszczając wzrok.

Czułam, że moją twarz oblewa rumieniec, ale nie chciałam przerywać tej chwili. Zawsze darzyłam Remusa sympatią. Wyjątkowo różnił się od swoich kolegów, szczególnie wykazując się zdecydowanie większą dojrzałością i odpowiedzialnością. Nie był nadzwyczaj przystojny, ale też nie brzydki, choć tłumy rozchichotanych dziewczyn nigdy nie były nim zainteresowane  tak jak Black’iem czy Potter’em. Po prostu posiadł coś o wiele cenniejszego niż wygląd – wspaniały charakter.
- No, no, no – ponownie usłyszałam nad sobą czyjś głos.

Podniosłam głowę i zobaczyłam szczupłego, czarnowłosego chłopaka z zakrzywionym nosem. Musiał stać tam dobrą chwilę, bo nie słyszałam jego kroków. Ręka Remusa natychmiast się cofnęła, był wyraźnie speszony tą sytuacją.

- Mieliśmy porozmawiać, ale jeśli nie masz teraz czasu… - Snape przyglądał mi się uważnie, zauważyłam, że zaciska w dłoni kawałek pergaminu.

- Shanti, przepraszam cie, mam pilną sprawę do Severusa – zwrócił się do mnie Remus niepewnie. – Spotkamy się później w pokoju wspólnym?

- Jasne, nie ma sprawy – uśmiechnęłam się lekko.

- Więc do zobaczenia – powiedział podnosząc się z krzesła i ruszając razem z Severusem w kierunku wyjścia.

Nieco mnie to zdziwiło. Zawsze wydawało mi się, że Remus nie ma z nim zbyt dobrych kontaktów, zwłaszcza przez zachowanie James’a i Syriusza. Poza tym Ślizgoni z zasady nie przebywali z Gryfonami. Rzadko kiedy można było zobaczyć wychowanków tych domów ot tak spacerujących razem po korytarzach zamku. Nie zastanawiałam się jednak nad tym długo bo moje myśli ponownie wróciły do rozmowy z Potter’em.